Rozdział 54

Rozdział jest surowy i bez korekty, chyba ciąży na mnie jakieś fatum, bo nie mogę dojść do porozumienia w kwestii bety. Stąd moje kolejne pytanie: Czy ktoś chciałby zająć to jakże chlubne stanowisko? Oferuję wdzięczność, miłą współpracę z wielką MNĄ, sławę, prestiż, doskonałe referencje, tłumy fanów, a jak podacie adres, to jeszcze lizaka doślę.

No, śmiało. Uratuj ktoś. (Piśmienniczy ktoś, jeśli wolno dodać.)

Za błędy przepraszam, za zwłokę również. Ale do tego ostatniego to już chyba powinniście być przyzwyczajeni niestety. 

PS. Trzy dni temu skończyłam osiemnastkę, ergo od trzech dni mam prawo czytać swojego bloga. Jest progres!

               Na Darkena, jako brata gospodarza, spadł niezbyt przyjemny obowiązek witania w drzwiach gości. Czatował przy nich już od dobrych trzydziestu minut, skubiąc bezmyślnie rękaw swojej marynarki i sprawdzając, czy ktoś według legend technicznie martwy może faktycznie umrzeć. Z nudów.

- Przecież nie musisz tu sterczeć – burknął Fanuviel. Solidarnie dotrzymywał mu towarzystwa.

                Darken wzruszył ramionami.

- A co innego mam robić? Raven się stroi, Miruviel szaleje, albo na odwrót, służba dostaje kręćka, sprzątają, gotują, polerują to, co jeszcze wygląda, jakby nie było wystarczająco wypolerowane i wprowadzają atmosferę chaosu – westchnął cierpiętniczo. Wyglądał jak zmęczona życiem, omdlewająca dziewica i tylko błysk jego oczu sugerował, że cała sytuacja go jednak bardziej bawi niż nudzi.

- Miruviel już jest? – zdziwił się anioł. Dawno już nie widział półwampirzycy i, pomny na to, co działo się z nim przy ostatnim spotkaniu, trochę się bał. Zwłaszcza że i do niej musiały dotrzeć pewne wieści.

- Dzisiaj przyjechała z Thornhearts. Twierdzi, ze strasznie się za tobą stęskniła. A przynajmniej tak właśnie rozgłasza każdemu, kto chce jej jeszcze słuchać.

- To mogła się przywitać. Przecież tu mieszkam.

- Nie mogła. Sam rozumiesz, to kobieta. Bejca na włosy, szpachla na buzię, jad kiełbasiany pod skórę, gorset ściśnięty jak baleron na cycki, na paznokcie żywica tolueno-sulfonamido-formaldehydowa i dopiero wtedy można się pokazać ludziom.

                Fanuviel aż rozdziawił usta.

- Żywica jaka?!

                Darken wyszczerzył ostre, wampirze zęby.

- Nie mam pojęcia, co to takiego jest, oprócz tego, że składnik lakieru do paznokci. Nie śmiej się, to jeden z moich najlepszych tekstów na podryw.

- Podryw?

- „Na intelektualistę”.

                Anioł wydął wargi. Dokładnie wtedy ktoś zaczął dobijać się do głównych drzwi. Niemalże sfrunął z balustrady schodów, na której od dłuższego czasu balansował. Już?! Przecież na przybycie gości było o wiele za wcześnie!

                Bez namysłu rzucił się w stronę drzwi, tylko po to, by zaraz stanąć twarzą w twarz z Ragnarokiem. Smok uśmiechnął się szeroko i przepchnął przez otwarte zapraszająco skrzydło, dźwigając ogromny bukiet róż.

- No proszę – oświadczył wesoło. – Gospodyni drzwi otwiera. Tak, jak powinno być… Stara szkoła, ech. Fan, kochanie, przesuń się, robisz zator.

                Posłusznie odsunął się. Róż było chyba z pięćdziesiąt, zgrabnie spiętrzonych i ułożonych falami kolorystycznymi od kremowej bieli na czubku, przez odcień herbaty, bladego, rachitycznego różu, aż do bezczelnie burdelowej, krwistej czerwieni.

- Dla Ravena?

- Nie – prychnął smok. – Dla Mite. Gdzie jest?

                Anioł i wampir wymienili spojrzenia.

- W kuchni – odpowiedzieli jednocześnie. Ragnarok wywrócił oczami.

- Wiecie, że to podpada pod wykorzystywanie pracownika za najniższą krajową?

- On sam chciał pomóc – bąknął Fanuviel. – To w Lykorze w ogóle jest jakaś średnia krajowa?

- Nie ma. No właśnie o to chodzi, że nie ma – wyburczał, wymijając ich w stronę korytarza będącego zarazem najkrótszą drogą prowadzącą do kuchni.

                Trzasnęły drzwi.

                Zostali sami.

- Pytałem poważnie – co z tą średnią krajową? Lykor to w ogóle kraj?

- Wolne miasto. Ragnarok mówił prawdę, naprawdę jej nie ma. – Darken błysnął uśmiechem. Z czupryną intensywnie rudych, wręcz pomarańczowych włosów, licznymi kolczykami, trupiobladą twarzą i znikomym makijażem bardziej przypominał wokalistę punkowego, niż poważnego i statecznego odźwiernego.

                Sam zawisł na barierce. Głową w dół, jak przerośnięty, rudy nietoperz.

- Niby jak ma być, skoro tu mieszka sama burżuazja i jej służba? Nikt właściwie nie pracuje. Wszyscy się koncertowo opieprzają.

               

***

                A jednak nie opieprzali. Przynajmniej służba Ravena pokazywała klasę oraz fakt, że nie ciągnie od pracodawcy pieniędzy za zbijanie bąków. Wszystko lśniło. Ustawione stoły same w sobie były dziełami sztuki, nosząc na sobie jeszcze mniejsze dzieła. Popisy kulinarne kucharzy i ich asystentów.

                Piętrowy tort na samym środku sali. Kogoś najwidoczniej poniosła finezja razem z poczuciem humoru, bo na obszarpanej, piernikowej skarpie, tuż nad samym jeziorem truskawkowego musu, zwisał posępny, czekoladowy zamek Draculi. Fanuviel przełknął ślinę. Od czasu snu, w którym próbował go uśmiercić labirynt topiącej się czekolady, jakoś unikał tego typu rozkoszy.

                Ktoś się cholernie narobił, siejąc wokół zamku gęstym lasem drzew z czarnej lukrecji. Magicznie zawieszono lewitujący w powietrzu księżyc z marcepana i stado krążących bez ładu i składu, ciasteczkowych nietoperzy. Szemrała fontanna. Ciągnęło aromatem od wazy z pączem.

- Gdzie jest Raven? – szepnął Fanuviel. Musiał stawać na palcach, by dosięgnąć do ucha Darkena, a inaczej by się nie usłyszeli.

                Tłok.

                Specjalnie na tę okazję otworzono salę balową. Goście tak czy inaczej rozpłynęli się po kilku gustownie urządzonych salonach, tarasach i ogrodzie, ale i tak panował tłok nie do opisania. Naprawdę wyglądało na to, że kto był w Lykorze i jeszcze żył, walił na przyjęcie.

                Inaczej się nazwać tego nie dało. Nie impreza, nie bankiet. „Przyjęcie”. Okazjonalnie łamane na bal.

- Zejdzie pewnie później i zaraz sobie pójdzie – odpowiedział mu na ucho wampir. – Nie znosi tej farsy. Ja zresztą też nie, ale to nie ja jestem potencjalnym następcą tronu. Mi nigdy takich urodzin nie wyprawiano.

                Anioł zerknął kątem oka.

- Zazdrościsz?

- Ja? – parsknął. – Coś ty, poszalał?! I co roku gościć białe kołnierzyki?

                Przesadzał. Białych kołnierzyków nie było.

                Były za to ozdobne szaty, wystawne suknie, fraki, marynarki, mundury, rękawiczki, pierścienie i szarfy. Całe morze cholernych szarf. Fanuviel ze swoją własną wziął ostateczny rozwód, oświadczając, że nigdy więcej jej nie założy.

                I powiedział to „Głosem Ojca”. Nikt specjalnie nie próbował mu stanąć na drodze. Teraz ubrany był elegancko, ale swobodnie i, co najważniejsze, całkowicie po swojemu. Zwracał na siebie uwagę jak goła dupa na pogrzebie, ale starał się to zignorować.

                Efekt był zabójczy.

                Włożył czarne, luźne spodnie do kolan i skórzane buty z wysokimi cholewami. Do tego biała, płócienna koszula i granatowa marynarka z miedzianą broszką w kształcie wielkiej kotwicy. Całości dopełniał przypasany srebrny sztylet, bardziej nadający się do nadziania sobie kawałka peklowanej wołowiny, niż do samoobrony. I kapelusz.

                Autentyczny, piracki kapelusz z czaszką, szeroki jak rozstaw nóg portowej kurwy. Cały strój idealnie pasował do czarnej opaski oraz pokazywał, jak wielki jest dystans chłopaka do samego siebie.

- Szczury lądowe, nie białe kołnierzyki – mruknął, salutując do swojej czaszki. Darken parsknął śmiechem.

                Właśnie wtedy zszedł Raven. Aniołowi aż mowę odebrało.      

                Jak zwykle na czarno. Jak zwykle niezwykły. Roztrzepane uroczo włosy wyglądały, jakby się nie czesał i coś podpowiadało blondynowi, że tak w istocie może być. Choć to zgoła niemożliwe, by wielki Rosamarth wyszedł gdziekolwiek bez idealnej fryzury. I makijażu.

                Fanuviel podszedł bliżej.            

                A jednak. Nie dopatrzył się ciemnych obwódek, cienia, niczego. Nawet ciemne rzęsy były długie, gęste i zakręcone jak wiertarka udarowa same z siebie. Bez ingerencji żadnego tuszu. Widok jeszcze bardziej niezwykły niż anioł w stroju pirata.

- Raven – szepnął kącikiem ust, stając tuż obok. – Za mało czasu?

- Chęci.

                Zerknął w dół, na jego dłonie.

                Nie miał lakieru na paznokciach. Nie miał żadnej biżuterii prócz prostego sygnetu, bransoletki i nieodłącznego wisiora z heksagramem.

- Jesteś piękny – szepnął, zanim w ogóle zdążył pomyśleć nad tym, co mówi. W nagrodę dostał spojrzenie wręcz puchnące od samozadowolenia.

                Naprawdę tak było lepiej.         

                Raven jako Raven, a nie imitacja cholera wie czego, wbita w czarne, ponure ciuchy, umazana czernią, zaobrączkowana i wykolczykowana. Wyglądał dużo lepiej bez tej maski na twarzy. I jeśli sądził, że brak tego, co Darken określił jako „bejca na włosach, szpachla na buzię i jad kiełbasiany pod skórę” ujmie mu wdzięku, to musiał być teraz cholernie zdziwiony.

                Tak samo jak i każdy obecny. Błyski oczu. Uśmiechy. Dziwne muśnięcia szyjek szampanowych kieliszków. Fanuviel rejestrował to wszystko. Płonące policzki, roziskrzone spojrzenia, języki ukradkiem zwilżające usta.

                Widział wszystko.

                Słyszał szepty i szelesty.

                I z jakiejś przyczyny… Nie to, żeby go to irytowało. Po prostu ten pirat mrużył swoje jedyne, ocalałe oko, błękitne jak całe Siedem Nieb dlatego, że z jakiejś przyczyny niesamowicie, niewyobrażalnie, nieopisanie wręcz…

                Go to wkurwiało.

                Nadmiar. Po prostu nadmiar zainteresowania Ravenem. I nie miało tu nic wspólnego to, że sam poszedł w odstawkę ze swoim ekstrawaganckim strojem. Te. Baby. Babiszony. I faceci. Oni się gapili.

                Jakby go zeżreć chcieli.

- Wyjdę stąd – mruknął, czując, że zaczyna się tu już dusić. – Muszę się przewietrzyć.

                Raven skinął głową. Nie musiał włamywać mu się do głowy, by wiedzieć, co chłopiec czuje. W tym momencie nie różnili się specjalnie odczuciami. Różne odcienie intensywnej zazdrości. Fale gorąca. I jedna myśl.

                Żeby tylko stąd wyjść.

                Fanuviel zniknął w tłumie. A Raven z westchnieniem zaczął swoją przemowę.

***

                Trochę to trwało. Przemowa o niczym, przerywana salwami równie pustego śmiechu. Pierdyliard toastów. Gratulacje, owacje, całowanie powietrza za uszami. Kwiaty, całe ciężarówki kwiatów. Jeszcze trochę toastów. Kawałki tortu i bezczelnie malutkie, eleganckie widelczyki ze srebra. Sam musiał zadbać o to, by podmienić Miruviel na platynowy.

                Odwdzięczyła się zbolałym uśmiechem. Cóż, siostra. Rodzina, jak by nie spojrzeć. Posłała mu buziaka w powietrzu i zniknęła, szeleszcząc długą, szmaragdową suknią. Ravena zaczynała boleć głowa.

                Jeden, jedyny plus – przynajmniej mimo szeroko otwartych drzwi i okien nie było mu zimno. Choć raz. Alkohol rozgrzewał krew. I rozmowy.

                Trochę więcej całowania powietrza przy policzkach i oddechy wionące ponczem. Ze zdziwieniem stwierdził, że niektórych ludzi nawet nie zna lub nie kojarzy. Nieważne. Oni też przecież tak bardzo mu gratulowali ukończenia lat dwudziestu.

                Jakby było czego.

                Rozglądał się ukradkiem, szukając złotej czupryny i pirackiej czapki. Sam powoli zaczynał dostawać szału. Nie to, żeby nie lubił imprez. Gustował w nich nawet ponad granicę dobrego smaku. Nie znosił natomiast oficjalnych przyjęć.

                Urodziny Ravena to już nie prywatna okazja do świętowania. W pewnych kręgach to wręcz jak święto narodowe. Zupełnie jakby był w Anglii i nagle odkrył, że jest królową Elżbietą. Stracił na chwilę czujność i dał się wciągnąć w kółeczko adoracyjne. Pojęcia nie miał, o czym rozmawiali, ale rozmawiał razem z nimi, ponad głowami tłumi wyglądając Fanuviela.

                Znalazł swojego brata, wciśniętego praktycznie w ścianę. W towarzystwie, o dziwo, Sabriela. Zielony demon uparł się, by włożyć uniform kelnera i roznosić zimne drinki.

                Wyglądali na pogrążeni w rozmowie.

                Dziwne.

- Pozwolicie, że was opuszczę? – odetchnął z ulgą, widząc Asmodeusza. Jego błękitna burza włosów jawiła mu się jak boja ratunkowa. – Muszę koniecznie zamienić kilka słów z Lucyferem.

                Oczywiście, że musiał.

                Oczywiście, że nie chcieli go wypuścić. Oczywiście, że w końcu to zrobili, powracając z mniejszym lub większym zaangażowaniem do plotkowania. Głównie o nim samym. Nie, żeby go to jakoś obchodziło.

- Modo – wydyszał, porywając z tacy szklankę czegoś kolorowego. Usługujący kotołak umknął z ukłonem. – I Lu. Nie bierzcie tego sobie do serca jako propozycję miłosnego trójkąta, ale moja dupa jest wasza, bo mi ją właśnie uratowaliście.

                Wychylił szklaneczkę jednym haustem. Właściwie nie wiedział, co to dokładnie było, oprócz faktu, że z pewnością było oprocentowane.

                Nawet lepiej.

- Dziękujemy, postoimy. – Asmodeusz uśmiechał się bezczelnie. – Trzeba było zgłosić się wcześniej. Jeszcze miesiąc temu spokojnie bym przystał na taki układ.

- Ale trzecim podmiotem zainteresowanym nie byłbym ja – burknął Lucyfer. On także ubrał się ostentacyjnie według trendów drugiej strony.

                W biały garnitur.

                Demon, władca Piekła w białym garniturze. Z chustką w kieszonce i butach z krokodyla. Ravenowi z jakiejś przyczyny niezwykle skojarzył się z Alem Pacino.

- To jest właśnie minus potencjalnej sytuacji. Zresztą nie przejmuj się. Jego dupę już widziałem. Fajna, ale nie aż tak jak twoja.

                Lucyfer uśmiechnął się krzywo, jakby właśnie ktoś zmusił go do pożarcia wiadra cytryn i zapicia kwasem solnym. Nienawidził, po prostu serdecznie nienawidził, gdy Asmodeusz wspominał o swoich byłych kochankach.

                Zwłaszcza, jeśli byli zarazem jego przyjaciółmi. Przygodnie poznany facet na seks to coś innego, niż przyjaciel, z którym miało się fantazję pobuszować w łóżku.

                Modo wyłapał zmianę jego aury, bo westchnął ciężko i zręcznie wymienił swoją pustą szklankę na nową.

- Luciu, z całym szacunkiem, ja cię chyba naprawdę muszę uświadomić. Nie musisz śmierdzieć siarką, pluć jadem i przepalać wzrokiem skał w obecności Ravena tylko dlatego, że… no, kiedyś coś nas łączyło. Prawdę mówiąc to mogę z niemal całkowitą pewnością powiedzieć, że dupy wszystkich na tej sali też widziałem. Nie wyłączając służących.

                Raven zakrztusił się koreczkiem z owoców morskich.

- Słucham? – parsknął. – Moja służba też?

                Wzruszenie ramion.

- A żeby tylko.

                Tym razem już nie tylko Lucyfer zmarszczył brwi. Raven odłożył szklankę. Zawsze istniało ryzyko, że pęknie mu w dłoniach. Demon i jego zgęstnienie aury wyłapał, bo uśmiechnął się szeroko i bez skrępowania rzucił się wampirowi na szyję.

- Z tego wszystkiego zapomniałem – wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! – ryknął. Rosamarth, nie wiedzieć czemu, nagle przypomniał sobie „Mistrza i Małgorzatę” oraz „Serdecznie witamy!” w głowie Stiopy Lichodiejewa.

                Żadnej konkretnej aluzji. No, może tylko to, ze jego dom stopniem chaosu i burdelu przypominał teatr Varietes w trakcie pokazu Wolanda. I było w nim równie sporo diabłów. Oraz równie wiele dam skłonnych zrzucić z siebie suknie.

                Dostał już co najmniej kilka niewybrednych propozycji.

- Mam nadzieję, że widziałeś mój prezent! – ciągnął Asmodeusz, stojąc na palcach i wciąż rycząc mu do ucha. Czuł jego ciepły oddech. I przyjemne ciepło znajomego ciała, gdy próbował go od siebie odepchnąć.

                Nie widział.

- Wiesz, że rozpakowuję prezenty dopiero dzień później – syknął.

- Ten lepiej rozpakuj dzisiaj. – Uśmiech demona był bezczelnie szeroki. I takoż lubieżny. – Teraz. Zaraz. A my, jeśli gospodarz pozwoli, udamy się w jakieś bardziej ustronne miejsce, żeby się pokłócić o ilość moich kochanków. Jak mnie zamierzasz zerżnąć do nieprzytomnościu, Luciu, za każdego z osobna, to wróżę sobie długie życie w szczęściu i spełnieniu…

                Pociągnął go za rękę.

- Wybacz, Raven. I… miłej zabawy.

***

                - O jasny szlag – mamrotał Raziel z ustami pełnymi czegoś, czego składu nawet wolał się nie domyślać. Grunt, że było pyszne. Michael opierał się plecami o ścianę tuż obok stolika, czując, ze jest beznadziejnie wystawiony na widok.

                Mag zwykle określał to „syndromem snajpera”. Michael był kimś nawykłym do musztry, zachowywania kontroli, kimś świadomym wagi zabezpieczenia i osłony pleców. Praca rzutowała mu na całe życie. Nie lubił siedzieć plecami do reszty sali i nie lubił sytuacji, w których widział go dosłownie każdy. Z każdego punktu.

- Chodźmy stąd… - wymamrotał. – I przestań się obżerać.

- A co, chcesz mnie zaciągnąć gdzieś na pięterko? – spytał anioł zaczepnie.

                Znowu nie trafił.

                Michael miał twarz nieruchomą jak marmurowa rzeźba. I wyglądał niesamowicie w galowym mundurze przepasanym szarfą. Od czasu do czasu poprawiał białe rękawiczki, wściekając się, gdy elektryzowały mu pasemka włosów, które próbował zakładać za uszy.

- I wcale się nie obżeram.

- Wszyscy się na nas patrzą.

- Może jesteśmy tacy piękni? – Tęskne spojrzenie na klatkę piersiową opiętą marynarką. Michael miał tak sztywny kołnierzyk koszuli, że pewnie mógł sobie o niego pokaleczyć szyję. Raziel próbował znaleźć chociaż jedno zagięcie na jego stroju.

                Nawet sonda magiczna nic by mu nie dała.

                Westchnął.

- Ależ oni rzępolą – mruknął, ruchem podbródka wskazując elegancką orkiestrę jazzową. Elegancką dlatego, że przyjęło się nazywać ich właśnie takimi, odkąd parę znanych osobistości zaprosiło kwintet na swoje bankiety. Teraz ich popularność napędzała się sama.

                Eteryczna elfka w ciemnej sukni z głębokim rozcięciem śpiewała coś na scenie. Akompaniował jej niski, gruby krasnolud na saksofonie. Przy fortepianie siedział blady jak widmo, anorektycznie suchy wampir sprawiający wrażenie, że urodził się już pod karą krwi.

                Ciężko było powiedzieć, jakiej rasy jest perkusista. Ale z pewnością miał dużo łatwiej, wnioskując po ilości jego rąk. Każda dzierżyła pałeczkę. Raziel skrzywił się. Słynął ze słuchu muzycznego. A w niektórych, szczególnie ortodoksyjnych kręgach z jego braku.

- Poszukamy Fanuviela? – zaproponował.

                Michael zgodził się z ulgą. Wszystko, byle tylko zejść z tego pieprzonego świecznika. Nawet sam gospodarz i solenizant się zmył. Gdzieś mignęła mu barczysta, wysoka sylwetka Lucyfera, ciągniętego gdzieś za rękę przez Asmodeusza.

                Takim to dobrze.

                Też chciałby wziąć sobie Raziela za rękę i…

- Chodźmy – mruknął, wściekły na siebie, na bale, na swój kołnierzyk i ciasno zawiązany krawat oraz wszystko ze szczególnym uwzględnieniem całego świata.

***

                - Jak na kogoś, dla kogo zapieprzano od dobrych dwóch, czy nawet trzech dni, nie wygląda na zbytnio zadowolonego – zauważył Sabriel, wodząc wzrokiem za wychodzącym gdzieś Ravenem. Odłożył swoją tacę ostrożnie na balustradkę schodów. Zachowała idealną równowagę.

                Nie widział sensu w dalszym trzymaniu drinków. Ktoś będzie chciał, to sobie weźmie. On był zajęty.  

                Rozmawiał.

- Normalne.

- Naprawdę?

- Twoje pytanie tylko tłumaczy, jak bardzo nigdy nie byłeś zmuszony do odstawiania takiej szopki. – Darken wzruszył ramionami, wpatrując się leniwie w przepływający tłum. Jednolita, barwna smuga różnorasowych gości zlewała mu się w jedną masę.

                Nikogo konkretnego.

                Może ewentualnie trochę czystej zieleni.

                Demon zmieszał się. Udzielenie odpowiedzi niemalże równało się ze sprzedaniem szczegółów o sobie, a tego nie chciał. Już wystarczyło, że sprzedawał samego siebie. Swojej historii już nie musiał.

- Ja też nie musiałem. Chwała opatrzności. – Darken wzniósł szyderczy toast. Stuknęli się szklaneczkami. Niby Sabriel nie powinien pić w pracy, ale…

                Wielu rzeczy nie powinien robić, a robił.

- To aż tak męczące?

- Poniekąd. Wydaje mi się, że oni wszyscy są zmęczeni, a dalej bawią się w tę farsę. I będą bawić. Wrócą do domów, klnąc, na czym świat stoi i pójdą na kolejne przyjęcie.

- Po co?

- Nie wiem, po co. – Dziwne, niesprecyzowane spojrzenie. Jakby rozmyte. Sabriel widział wiele wampirów. Ale takich oczu nie. – Wyglądam na domorosłego psychologa?

- Trochę – przytaknął.

                Ile lat był od Sabriela młodszy?

                Dużo. Cholernie dużo. Co dziwniejsze, to on czuł się tu jak uświadamiany gówniarz. Coś pachniało wyjątkowo ładnie i nie był to poncz.

- Technicznie rzecz biorąc, najweselsi stąd wychodzą ci, którzy mają to wszystko gdzieś. Taki Raziel chociażby. Siedzi ze swoim facetem, opycha się żarciem, którego zawartości kalorycznej nie zna i jest szczęśliwy.

- Nie. Nie jest.

                Spojrzenie dziwnych, za dziwnych jak na wampira oczu. Uniesienie brwi. Sabriel zacisnął usta. Akurat na tym się znał. Akurat to rozpoznać potrafił.

- Przynajmniej nie jest kulturalną dziwką. – Wampir wzruszył ramionami, siadając zręcznie na balustradce tuż obok tacy. Schodami z dołu nadbiegła dopinająca się pospiesznie, rozchichotana para. Zobaczyli ich i zamarli. Darken leniwym gestem machnął ręką i wskazał im drzwi.

                Sabriel niemalże się najeżył.

- Nie lubisz dziwek?

- Nie takich.

- A zwykłe?

- Zdefiniuj mi pojęcie „zwykła dziwka”.

                Milczenie. Coś pachniało ładnie i zdecydowanie nie był to żaden cholerny poncz.

- Wiesz, że ja…?

- Wiem.

- I nie masz mi nic do powiedzenia? – Gorzki grymas pełnych, koralowych warg. Oczywiście, że właśnie tak być musi. Oczywiście, że…

- Mam.

                Wampir ześlizgnął się z balustradki i wyciągnął dłoń.

- Darken – przedstawił się po prostu.

***

- Zadziwiająca stylizacja, kochanie. – Głos tak zimny, że można by nim Słońce zamrozić. Fanuviel profilaktycznie dopił drinka do końca i odwrócił się.

                Profilaktycznie. Żeby go przypadkiem nie wylać Scarleth na twarz.

- Co pani tu robi? – zapytał zimno.

- Cóż za pytanie! – Uśmiechnęła się słodko. Dotknęła go leciutko swoim koronkowym, ozdobnym wachlarzem. – To przecież przyjęcie na cześć mojego syna! Jakby to było, gdyby zabrakło na nim matki?

- Lepiej – odpowiedział.

                Przez twarz wampirzycy przebiegł skurcz. Z trzaskiem rozłożyła wachlarz i opuściła na chwilę rzęsy, robiąc minę wielce przez los pokrzywionej.

- Jesteś dla mnie tak surowy, mój drogi. – Jej głos brzmiał smutkiem. Tak zgrabnie udanym, że aż prawie autentycznym. Wewnętrznie kipiała z wściekłości. Nie musiał znać jej myśli, by o tym wiedzieć. – Czym sobie zasłużyłam na takie traktowanie z twojej strony? Czy możesz oceniać mnie na podstawie kilku zasłyszanych opinii?

                Sprawnie wymienił szklaneczkę na pełną.

                A może by tak urżnąć się w trupa?

- Na podstawie kilku opinii? Niekoniecznie. Byłoby to strasznie niesprawiedliwe. – Pociągnął łyk czegoś, co pachniało sokiem kaktusowym i rozsiewało przyjemne ciepło w środku. – Jednakże ocena na podstawie wtrącenia własnego dziecka do pierdla już wydaje mi się słuszna.

- Nie masz pojęcia… - wysyczała.

- Nie mam – zgodził się. – Pani też nie ma pojęcia. O tym, jak być matką.

                Odsunęła się, jakby uderzył ją w twarz. Można było nawet wysnuć taki wniosek, bazując na czerwieniejących plamach na jej bladych policzkach. Zakładając, rzecz jasna, że Fanuviel w ogóle miałby ochotę, by jej dotknąć.

                Nie miał.

                Dopiero teraz dotarło do niego, dlaczego panował pogląd, jakoby wampiry były martwe. Ta kobieta. Ona była martwa. Piękny, zimny trup. Jakby wprawić w ruch zmarłą pannę świeżo wyciągniętą z lodówki. Nie potrafił, po prostu nie potrafił dojrzeć w niej niczego, co by było ciepłe. Nawet jej nienawiść cholera wie do czego była zimna.

                Jej czerwień. Najcieplejszy kolor z możliwych. Też była lodowata, jak krew z lodówki w laboratorium analitycznym.

- Zastanów się lepiej, skarbie, kim była twoja matka – syknęła. Teraz to Fanuviel poczuł się, jakby kopnął go dzik.

                Prosto w splot słoneczny.

- Wara ci od mojej matki… - Wygrała. Dał się sprowokować i wytrącić z równowagi. Niech by to jasny szlag trafił i spopielił!

                Przysłoniła twarz wachlarzem.

- Cóż za ordynarne słownictwo i maniery – zagruchała. Jej rubinowe oczy żarzyły się zimno w półmroku. Przypominała lalkę. Porcelanowe lalki z kryształami wprawionymi w oczy też miały taki gadzi, nieruchomy wzrok. – Zawiodłam się na tobie, mój drogi.

                Upewniła się, że słyszy ją co najmniej kilka osób z towarzystwa. Z trzaskiem zamknęła wachlarz.

- No nic, jako osoba z większym doświadczeniem zmuszona jestem udzielić ci łagodnej reprymendy, mój drogi. Twoje zachowanie napawa mnie smutkiem, a rozmowa nie przynosi mi już przyjemności.

                W wolnym tłumaczeniu: Jesteś gówniarzem. Dałeś się sprowokować. Przegrałeś i jesteś śmieciem, ścierwo spod moich stóp. Przecież mówiłam ci, że jest jedyna osoba, którą kocham, dla której zrobię wszystko, której każdą zachciankę spełnię z nawiązką. I osobą tą jestem ja.

- Z chęcią powrócę do tej rozmowy, gdy okażesz dojrzałość, za którą tak cię podziwiałam i przeprosisz mnie – zaszemrała, odwracając się z szelestem sukni.

                Przeproszę.

                Chyba nożem w serce, suko. O ile je masz.

- Oczywiście, pani – wykrztusił, kłaniając się sztywno jak mechaniczna, nakręcana lalka. Odeszła, cała w uśmiechach, triumfując.

                Fanuvielowi zaś pozostawało tylko jedno. Też wyjść. W siną cholerę, gdziekolwiek by to nie było.

                                                                             

***

                Sina cholera okazała się być biblioteką.

                I to taką, której istnienia nawet nie podejrzewał. A wydawało mu się, że zna całkiem dobrze rozkład rezydencji. Mógłby przysiąc, że mijał te drzwi codziennie i nigdy nie było w nich nic pociągającego, co zmusiłoby go, by nacisnąć klamkę.

                Teraz była smuga światła. I lekko uchylone skrzydło. Ktoś w środku albo wciąż był, albo już wyszedł, nie domykając za sobą drzwi. Anioł bez namysłu pchnął je i wślizgnął się do środka.

                Była mała.         

                Mniejsza niż ta, w której się uczyli, mniejsza niż biblioteka, z której Raven pozwalał Fanuvielowi do woli wybierać literaturę. Ciemne ślady na ścianach sprawiały wrażenie, jakby zastanawiały się, czy chcą być symbolami, czy wystarczy im tylko rola niewyraźnych plam. W bladym, pełgającym świetle przypominały zacieki krwi.

                Gorąco i duszno. Powietrze tak gęste, że dałoby się je kruszyć, pachniało woskiem, naftaliną i kwiatami. Oraz kurzem. Całymi kilogramami kurzu.

                Fanuviel zamknął za sobą drzwi.

- Wejdź.

                Drgnął. Rozpoznał głos Ravena, ni to znużony, ni to rozbawiony, ni to… Właściwie nie wiedział, jak go określić. Anioł ruszył z miejsca i niemal od razu się potknął. Prezent. Wszędzie leżało mnóstwo gustownie zapakowanych pudeł, mniejszych, ale cholernie kosztownych drobiazgów, tutaj też upchnięto wszystkie otrzymane kwiaty. Razem wydzielały mieszankę woni wręcz zatykającą nozdrza.

                Wampir naprawdę zamierzał rozpakować wszystko dopiero jutro. Cóż. Prawie wszystko.

                Sztaluga została wepchnięta na sam koniec, w kąt pomiędzy ścianą a regałem pełnym książek o teorii magii medycznej. Asmodeusz sam dopilnował, by została zakryta płachtą bordowego, ciężkiego aksamitu.

                Mała, przypięta karteczka. Skrawek pergaminu z lakonicznymi życzeniami i ręcznym dopiskiem „Enjoy”.

                Fanuviel przełknął ślinę. Płachta walała się gdzieś po zakurzonej podłodze. A Raven ostrożnie muskał palcami płótno, wyczuwając fakturę i chropawą śliskość olejnej farby. Pachniało olejem migdałowym i terpentyną.

- Miałeś rozpakowywać dopiero jutro – bąknął anioł, patrząc na samego siebie.

                Asmodeusz miał talent. Wychwycił błyski na morelowej skórze, subtelną grę światłocienia, jakimś cudem uzyskał idealny odcień lazurowego oka. Draperie granatowej i błękitnej satyny wiły się, łaskawie skrywając intymne zakątki. Fanuviel zaczerwienił się, demon uwzględnił nawet takie szczegóły jak różowawe sutki i kępkę złotawego meszku w pobliżu podbrzusza. Tylko światło zdawało się nie padać znikąd, jakby autor aż do kosmetyki wykończeniowej nie mógł się zdecydować, gdzie je umieścić.

                Więc nie umieścił nigdzie.

- Nie rozpakowałem. Wystarczyło zdjąć zasłonę.

                Bąknął coś niezrozumiałego w odpowiedzi, podchodząc bliżej. Asmodeusz nie pominął nawet blizny, unosiła kącik ust portretowego sobowtóra w kpiącym, ironicznym grymasie.

- Podoba ci się? – szepnął chryple. Zaschło mu w gardle.

- Nie.

                Łoskot.

                Anioł przez przypadek strącił coś ze stosu prezentów, o który się oparł. Fala gorąca uderzyła na twarz i podcięła nogi gdzieś w kolanach. A trzeba było się nie zgadzać! Trzeba było, do cholery, zamówić coś specjalnego u djinna jak każdy normalny…!

- Jest piękny, ale nie podoba mi się – sprostował Raven, zakrywając obraz. – I nie, nie chodzi o to, że pozowałeś. Chociaż mam ci to za złe.

- Myślałem, że się ucie…ucieszysz.

- Cieszyłbym się, gdybyś pozował do czegoś naprawdę dobrego.

                Odwrócił się.

                Miał dziwne oczy. Fanuviel odsunął się o pół kroku w tył, niejasno czując, że gdzieś już taki wzrok widział. Ale choćby przystawić mu sztylet do gardła, nie potrafił sobie przypomnieć, gdzie. Przez chwilę miał wrażenie, że wampir jest zwyczajnie głodny.

                Niemożliwe.

                Od czasu zwolnienia z aresztu zaspokajał głód nawet z nawiązką. Więc co?

- Asmodeusz jest świetnym malarzem – burknął, czując, ze musi demona wziąć w obronę. Obraz był naprawdę rewelacyjny i drobiazgowo wykonany. Jeśli nie chodziło o modela, to w takim razie o co? Co Ravenowi się nie podobało?

- Nie rozumiem, co ci nie pasuje, mistrzu.

- Jest – zgodził się. – Ale ja bym to zrobił lepiej.

- Och, oczywiście! – żachnął się. – Ty jesteś Raven i jesteś wspaniały. Twoje są talenta wszelkie, twoja sława i bogactwa. Ty masz wiedzy w bród, forsy jak lodu, inteligencji na kilogramy, a…

                Urwał.

                Nawet nie zauważył, kiedy mistrz zdążył podejść. Blisko. Dużo bliżej, niż by to nakazywał szacunek dla cudzej przestrzeni osobistej.

                Już wiedział, gdzie widział takie oczy.

                U Asmodeusza.

- Dokładnie tak – przyznał wolno, cedząc słowa. – Dokładnie tak. Chodź za mną.

                                                                                              ***

                Ciężko jest się opierać komuś, kto w chwilach gniewu potrafił rzucić własnym koniem. I to tak, żeby zatrzymał się dopiero na czwartej napotkanej na trajektorii lotu ścianie. I to wcale nie dlatego, że ten ktoś jest dużo silniejszy, a jego brutalność została potwierdzona. Nawet nie chodziło o to, że tak przystojnym mężczyznom odmawiać się zwyczajnie nie powinno.

                Oczy.

                W głównej mierze chodziło o oczy. Jeden błysk i Fanuviel nagle rozumiał, dlaczego czerwień zwykle jego kojarzona z ogniem. A pomyślałby kto, że oczy Scarleth o identycznym odcieniu były zimne jak lodowiec w zimie zanurzony w ciekłym azocie.

                Parada paradoksów.

                Bolał go nadgarstek ściskany w żelaznym uścisku. Bolała noga, o Raven zmuszał go do biegu, przemykając jak wielki, czarny nietoperz przez korytarze.

- Nie powinieneś wracać do gości? – pisnął, próbując jakimiś żałosnymi, krzywymi ruchami ratować swoją sytuację.

- Walić gości.

                To tyle, jeśli chodzi o dyplomację.

- Puść mnie, proszę.

- Właź.

                Został wepchnięty do kolejnego pomieszczenia, którego nigdy w tym domu nie widział. Kolejna pracownia, którą na dniach ostatnich miał okazję zwiedzać. Nieco mniej zagracona, za to dużo cieplejsza. Fanuviel zaczął się zastanawiać, czy do tych pomieszczeń podłączony jest osobny system magicznego ogrzewania.

- Jest. – Odpowiedział wampir na niezadane pytanie. – Tak, czytam ci w myślach. Tak, mi też się podoba ta koszula.

                Fanuviel zaczerwienił się i spuścił wzrok.

- Gdzie my jesteśmy?

- W pracowni, nie widzisz?

                Prychnięcie.

- Przysiągłbym, że jeszcze wczoraj jej tu nie było.

- Jeszcze pięć minut temu jej nie było. W tym domu jest kilka ukrytych pokoi, pojawiają się dopiero po rzuceniu zaklęcia odblokowującego.

- Magia czasoprzestrzenna?

- Z domeną wyłączności. Tylko ja mogę tutaj wchodzić. I tylko ci, którym na to pozwolę, w mojej obecności – dodał, rozstawiając niemiłosiernie upaćkaną sztalugę. Stare plamy farb upodobniają ją do egzotycznego, jadowitego węża, który nasłuchał się o utylitaryzmie i zapragnął stać się czymś przydatnym.

                Fanuviel zdębiał. On chyba nie myślał…

- Dokładnie o tym myślę. Rozbierz się.

- Nie – pisnął.

                Raven rzucił mu zniecierpliwione spojrzenie.

- Mam ci pomóc?

- A jak ktoś wejdzie?

- Czy ty mnie słuchasz? Przecież powiedziałem, że bez mojego pozwolenia nikt nie ma tu wstępu. Te pomieszczenia na dobrą sprawę nawet nie są wykrywalne.

- Biblioteka też jest zaklęta? – mruknął, czując, jak zaczynają mu potnieć dłonie. Wytarł je o spodnie. Pierwszy objaw zdenerwowania.

                Dlaczego każdy nim pomiatał i robił, co mu się żywnie podobało? Raven był dużo przystojniejszy. Dlaczego nie namaluje samego siebie?

                Wampir prychnął, rozkładając farby.

- Jest.

- Wyjdź z mojej głowy – poprosił cicho. – I skoro tak, to dlaczego ja ją znalazłem?

                Bezczelny uśmiech.

- Wiedziałem, że przyjdziesz.

- Zrobiłeś to specjalnie!

                Ciche pyknięcie. Stukot zakrętki spadającej na upaćkaną podłogę. Nikt tu chyba od dawna nie sprzątał, co jest logiczne, skoro wampir postawił zakaz wstępu. Zapachniało farbami. I kategorycznym brakiem tolerancji wobec sprzeciwu.

- Rozbierz się.

                Marynarka.

                Koszula.

                Zawahał się dopiero przy spodniach.

- Wszystko? – jęknął.

- Nie, no oczywiście, że nie. – Raven uśmiechnął się ciepło. – Możesz zostawić kapelusz.

- Mówił ci ktoś kiedyś, że jesteś potworem? – warknął chłopiec, skopując buty, a potem zsuwając z bioder spodnie razem z bielizną. Wolał mieć to za sobą i…

                Było dziwnie.

                Za dziwnie.

                Gorąco i zimno jednocześnie. Raven machnięciem dłoni otworzył okno, by od woni farb nie rozbolały ich głowy. Powiew lodowatego wiatru rozsiał gęsią skórkę po ciele Fanuviela, szarpnął jakimiś kartkami. Rysunki.

                Dużo rysunków.

                Ravena. Nagle poczuł straszny żal, że wampir nigdy mu ich nie pokazał.

- Pokażę – szepnął. – Ale najpierw usiądź tam. – Wciąż miał to w oczach. Najczystszy blask szału, coś właściwego jedynie artystom. Wizja odbijająca się aż w tęczówkach, zniekształcająca ich kolor, zwężająca źrenicę do rozmiarów ziarenka maku.

                Wena twórcza.

                Naćpany wizją.

                Fanuviel żałował, że nigdy czegoś takiego nie czuł. Najwyraźniej Opatrzność poskąpiła mu talentu postrzegania świata pod nieco innym kątem. Podziwiał tych, którzy potrafili z niczego stworzyć coś pięknego. I zazdrościł im. Dla niego, anioła obytego z Jasnością, to była niemalże namiastka boskiej mocy.

                Zdolność kreacji.

                Coś z niczego.

                Piękno wytłuczone dłutem z marmuru, wyciśnięte z tubek farb, wystrugane, wydziergane pod wpływem tylko jednego. Wizji. Zazdrościł tym, których ograniczała jedynie wyobraźnia. I wszystko wskazywało na to, że Raven także zalicza się do takich osób.

                Przynajmniej teraz.       

                Przynajmniej w tym momencie. Dopóki jest naćpany wizją, pachnie różami i terpentyną i nerwowo wybiera pędzle, mamrocząc coś wściekle pod nosem.

                Anioł usiadł na wąskim, drewnianym krześle. Było chyba zbite przez Ravena własnoręcznie za pomocą tłuczka do mięsa i zardzewiałych kości. Z nieheblowanych desek. Twarde i szorstkie jak papier ścierny.

                Cholernie dziwnie.

                Ten dyskomfort i nagość.

- Nie ruszaj się – warknął wampir, gdy tylko próbował odrobinę zmienić pozycję na wygodniejszą. Znieruchomiał.

                Okrakiem na krześle, obejmując ramionami coś, co teoretycznie miało być oparciem. W praktyce było kilkoma wąskimi deseczkami spiętymi na górze listwą, tak szeroko rozstawionymi, że było widać wszystko. Dosłownie wszystko. A Raven patrzył.

                Krzesło gniotło w pupę.

                Zimno, twardo, niewygodnie… I jego oczy.

- Prosiłem, żebyś się nie ruszał.

- Ile mam tak siedzieć? – jęknął.

- Dopóki nie skończę.

- Ale…

- Spokojnie, zrobię tylko szkic.

                To było chore. Podobał mu się władczy, kategoryczny ton. Sam wzrok przykuwał go do krzesła i udaremniał zmianę pozycji. Czuł się nagi i kompletnie poddany jego woli.

                I w jakiś pokrętny sposób podobało mu się to. Wampir uśmiechał się dziko. Czuł to. Musiał czuć. Ruch jego krwi, pot, przyspieszone tętno.

                Słony smak na ustach.

                Ostra woń farb.

- Lubisz to? – Szept.

- Co?

- Rozkazy i zakazy. Lubisz być zależny? – Wampir zerkał na niego kątem oka, prawie nie patrząc na swoje płótno. Prowadził ołówek zręcznie i pewnie, najwyraźniej w głowie mając już zarys tego, co chce zrobić. – Powinienem to wiedzieć, nie uważasz?

- A skąd mam wiedzieć?!

- Oczywiście.

                Ołówek zamarł. Syk.

- Ruszyłeś się.

- Nie – jęknął. „Ruszyłeś się”. Sam ton sprawił, że poczuł się, jakby dostał w twarz. Jakby Raven wyzwał go od najgorszych…

                Nie. Jakby zmrużył oczy i zimno oświadczył, że zawiódł się na nim.

- Siedzisz inaczej. Nie mogę złapać perspektywy.

- Wcale nie!

- Owszem. Prawa noga trochę do tyłu.

                Przesunął nogą po podłodze. Miał ochotę zapaść się pod ziemię.

- Nie, teraz troszkę do przodu.

- Robisz to specjalnie, tak?

                Westchnienie. Raven wstał z szurgotem krzesła i podwinął rękawy. Miał bardzo zimne dłonie. Fanuviel zadygotał.

- Mam zamknąć okno?

- Zamknij – szepnął. Machnięcie dłonią. Trzask okiennic. Dopiero teraz zorientowali się, że słyszeli z ogrodu śmiechy i krzyki gości. Umilkły.

                Cisza.

                Intymna jak higiena pewnych części ciała.

- Teraz rozłóż trochę nogi – rozkazał Raven, przyklękając tuż obok krzesła. Chwycił go za podbródek i sam pokierował, układając w odpowiedniej pozycji. – Tak jak teraz. I nie ruszaj się.

- T…tak? – Rozchylił uda. Czuł się strasznie głupio. Asmodeusz przynajmniej pozwolił mu się zakryć. I nie dotykał go… tam.

- Teraz lepiej.

- Raven…

- Mam przestać?

                Zerknięcie w dół. Naćpana wizja w oczach, płonąca jak zgorzeliska. Święte ognie w czerwcowym święcie ku czci słońca. Cień rzęs na policzkach. Odgarnął mu z oczu kosmyki czarnej, kruczej grzywki.

- Nie.

                Język miał równie zimny, co dłonie. Fanuviel zadrżał.

                I właśnie wtedy trzasnęły drzwi. Poderwali się równocześnie, co tylko zaowocowało faktem, że zderzyli się czołami i runęli na podłogę, przewracając mebel. Huknęło. Mite miauknął i zatkał usta dłonią.

- Prze…przepraszam! Przerwałem wam?

- Nie, skądże – sarknął Raven.

- „Te pomieszczenia na dobrą sprawę nawet nie są wykrywalne”?!

                Wampir podniósł się z klęczek. Wyglądał na równie zdziwionego. Przyglądał się służącemu z dziwną miną, jakby zastanawiał się, czy najpierw go przepytać, czy też od razu rozszarpać.

- Jak tu wszedłeś?

- No… przez drzwi.

- Geniusz! – Fanuviel zaczął nerwowo szukać swoich ciuchów. W pannicy włożył buty jeszcze przed spodniami. – I ty mnie uczysz magii!

- Raz rozpieprzy magią bunkier i już się stawia…!

- Eee… przestańcie się kłócić, proszę… - jęknął Mite, przestępując z nogi na nogę. – Ogarnijcie się jakoś i zejdźcie na dół.

                Dwie pary zdziwionych oczu. Jedno pytanie.

- Po co?

- Właśnie przyjechała spóźniona delegacja elfów.

                                                                                              ***

               

                - Raven, proszę, przestań.

- Nie. – Butelka była na wykończeniu. Fakt, na początku i tak nie było w niej wiele, ale wystarczało, by wampir przestał kurczowo zaciskać szczęki ze złości. – Na trzeźwo nie zdzierżę.

- Przecież sam ich zaprosiłeś.

- Ale pro forma, bo nie wypadało nie zaprosić! – Uniósł głos. Niedobrze. Zagryzł wargę i odetchnął, a potem wychylił kieliszek wódki jednym haustem. Czystej. Skrzywił się i odkaszlnął. – Zwykle nie przyjeżdżali. Po co teraz? Przypadkiem akurat tuż po tym, jak porwano cię z ich terytorium podczas Święta? Szalenie ciekawe.

- Wystarczy. – Fanuviel wyjął mu z ręki szkło. – Nie poprawisz sytuacji, rzucając im się do gardła po pijaku. Weź się w garść. Jesteś w końcu mężczyzną.

                Zarumienił się.

                Gdyby tylko Mite im nie przeszkodził!

- Nie chcesz iść ze mną, prawda? – spytał Raven, patrząc tęsknym wzrokiem na butelkę. Światło załamywało się ładnie na szkle i magicznym hologramie reprezentującym markę. Butelka aż spotniała z zimna.

                Wódka.

                Chciał wódki. Dużo i mocniej, a potem jakoś zacisnąć zęby i przecierpieć szpiczastouchą delegację. A najchętniej to urżnąć się w trupa i obudzić dopiero za dwa, trzy dni, gdy cała ta szopka umrze śmiercią naturalną.

- Szczerze? Nie chcę, ale jeżeli…

- Nie. Poradzę sobie. Zresztą powinieneś odpoczywać.

- Już mi nic nie jest.

- Ale i tak powinieneś odpoczywać.

                Grymas zaciśniętych ust. Koniec dyskusji. Oczywiście. Fanuviel westchnął i dotknął lekko jego dłoni, posyłając drobny impuls energii. Raven uśmiechnął się. Docenił gest.

- Dam sobie radę – szepnął.

                                                                                              ***

                Kusiła. Nęciła. Wabiła. Przyciągała spojrzenia jak magnes neodymowy opiłki żelaza, zniewalała, rozpalała tylko jedno pragnienie. Podejść.

                Spojrzeć jej w bezmiar fiołkowych oczu. Wyciągnąć dłoń.

                Strzelić w ten pusty, umalowany pysk, ale tak solidnie, ze szczerego serca. Żeby się aż nakryła kurtyną ciemnych, aksamitnych włosów.

- Raven – szepnęła. – Dawno się nie widzieliśmy. Przyjmij gratulacje z okazji urodzin.

- Gratulujesz mi, że udało mi się przeżyć kolejny rok?

                Drgnęła.

                Miał głos zimny jak górski staw w styczniu. Zawsze taki był, a ona zawsze udawała, że szalenie ją to boli. Przecież powinna się przyzwyczaić. Raven nie przypominał sobie sytuacji, w której odnosili się do siebie inaczej. No chyba że był pijany, a wtedy lądowali w łóżku.

                Prawdę mówiąc, teraz też był pijany. Dopiero teraz odzywała się wysączona wódka. Chwała wolniejszemu obiegowi krwi i mniejszej powierzchni transportowej erytrocytów. Pięknie. Oparł się biodrami o drzwi, żeby przypadkiem nie pomyślała, że się chwieje. Wcale się nie chwiał.

                Prawie.

                Cudownie. Po prostu cudownie.

                Ringeril też była cudowna, w swojej srebrzystej sukni z bezczelnie szerokim rozcięciem i dekoltem równie głębokim, co jej braki w wykształceniu. Elfka najwidoczniej uważała, że uroda to wszystko, czego potrzebuje, a Maglor musiał ostatecznie skapitulować i zamienił nauczycieli na modystki. Raven mu się nie dziwił.

                Jak mawia mądrość ludu, z gówna bata nie ukręcisz.

- Po co przyjechałaś?

- Przecież zapraszałeś nas.

- Trzeba było przysłać samą delegację z prezentem, jak zwykle – mruknął.

- Chciałam cię zobaczyć.

- A ja ciebie nie.

                Impas.

                Stan kompletnego niezrozumienia. Chyba to właśnie ich czekało – Raven wątpił, by kiedykolwiek dziewczyna zdołała zrozumieć jego kategoryczne, mocno zaakcentowane „Nie”. Wątpił, by była w stanie cokolwiek zrozumieć. Była przecież piękna.

                Woskowe manekiny też są piękne.

                I puste w środku.

- Wyjdź, cokolwiek kombinujesz – wymamrotał. Zakręciło mu się w głowie, musiał się chwycić klamki. Teraz? Naprawdę teraz? – Nie wiem, co chciałaś osiągnąć, nalegając na audiencję w sypialni zaraz po przyjeździe.

- Po prostu jestem zmęczona. Źle znoszę podróże magiczne, przecież wiesz… - westchnęła słodko. – Boli mnie głowa. Naprawdę chciałabym bawić się teraz z tobą na twoim przyjęciu, ale obecna kondycja nie pozwala mi…

- Daruj sobie.

                Umilkła.

                Pełne piersi kusząco wychylały się zza dekoltu sukni. Raven zapomniał, o czym chciał jeszcze powiedzieć.

- Dlaczego tak mnie nienawidzisz?

- Jesteś mi obojętna.

- Mimo tego, co nas łączyło?

- To samo, co łączyło cię z szeregami innych mężczyzn, kobiet i czego tam jeszcze dusza zapragnie – prychnął. – Nie bierz mnie na sentymenty, kobieto, bo…

                Ręka ześlizgnęła mu się z klamki. Runął przed siebie, wpadając prosto w miękkie, pachnące kwiatowo ramiona.

                Dawno nie przytulał kobiety.

                Jak na zmęczoną podróżą i obolałą, była nad podziw szybka. I silna. Złapała go w pasie i, nie zważając na niemrawe protesty, pociągnęła do łóżka.

- Jestem pijany – syknął. – Puść mnie.

- Nie szkodzi. – Nie puściła.

- Ringeril, proszę cię.

                Nie rozumiała.

                Naprawdę nic nie rozumiała. Nie docierało do niej absolutnie nic. Włącznie ze świadomością, że jej drobne, wypielęgnowane dłonie o ostrych paznokciach właśnie rozwalają coś pięknego, rozpinając jego rozporek.

                Przeklinał swoją wódkę. I swój brak bielizny.

- Cii… - szeptała. – Po prostu się odpręż.

                Nie odprężył.

                Ni cholery.

                                                                                              ***

                Zwabił go hałas i jakieś trzaski nieprzyjemnie przypominające tłukące się szkło. Krzyki. Nie, wrzaski bez konkretnej treści, za to z bardzo konkretnymi inwektywami. Siłą zwalczył dziecinną chęć przyłożenia ucha do drzwi.

- Nieładnie. – Szept tuż nad uchem. – Aniołom nie przystoi podsłuchiwać.

                Ciepły oddech. Ragnarok.

- Jestem heksą – burknął z godnością, prostując się. Nie dosięgał mu nawet do obojczyka. – Świętym obowiązkiem heks jest gromadzenie informacji.

                Smok zrobił sztucznie poważną, wręcz komiczną minę.

- Oczywiście. Czyń zatem powinność, ale w innym miejscu. Tu się uprawia politykę.

- Politykę?

                Miał wrażenie, że rozpoznaje przynajmniej jeden głos. Nie, nie rozpoznaje. Zna go. Nie potrafił dopasować go do żadnej z zapamiętanych twarzy. Wniosek prosty jak drut w kieszeni. Nawet jeśli spotkał ryczącego delikwenta, zapewne miało to miejsce jedynie epizodycznie.

- Maglor i Vigo – wyjaśnił smok, wzruszywszy ramionami. – Chodźmy stąd. I tak pewnie nie mówią o niczym ciekawym.

- Mówią o ślubie – mruknął anioł, zaglądając przez dziurkę od klucza. Nie widział wampira, musiał siedzieć gdzieś poza zasięgiem jego wzroku. Mówił cicho i ani na moment nie podnosił głosu. Maglor przeciwnie. Spacerował wzdłuż gabinetu z dłońmi zaplecionymi na plecach. Migał od czasu do czasu przed okiem Fanuviela jak zielonozłota, nakrapiana rdzawymi plamkami, rozmazana plama.

- Ślu…ślubie?

- Ravena i tej elfki. - Skrzywił się. – Gdzie on jest?

- Rozmawia z Ringeril… - Smok nagle zmarszczył czarne, regularne brwi i umilkł.

- Co jest?

- Poprosiła o odprowadzenie jej do gościnnej sypialni.

- No i?

                Trzysta tysięcy kilometrów na sekundę.

                Tyle właśnie potrzebuje światło, żeby pokonać przestrzeń w próżni. Tylko tyle, by błysnąć zrezygnowanym zrozumieniem w tęczówkach.

- Rozumiem – mruknął anioł, przełykając ślinę. Nagle zaczęła smakować gorzko, jakby przed chwilą nażarł się piołunu i popił wywarem z gorczycy. – Już rozumiem.

               

                                                                                              ***

                Coś się kończy, coś się zaczyna, jak to ktoś mądry kiedyś napisał.

                Coś się skończyć musiało. Wszelkie prawidła ziemi i nieba wskazywały, że będzie to Raziel, poruszający się po linii krętej jeszcze przed drugą w nocy. Anioł w ostatecznym rozrachunku jednak wygrał. Alkohol skończył się pierwszy, a Michael wyprowadził przyjaciela na taras, kategorycznie zabraniając mu zaopatrzenia się w kolejną szklaneczkę.

- Dlaczego to robisz? – mruknął, doprowadzając go dyskretnie do pionu. Gdyby nie jego ramię, magowi prawdopodobnie byłoby ciężko.

                Zimne powietrze uderzyło go w twarz. Zamrugał, odczuwając niemal fizyczną przykrość z faktu, że trzeźwieje.

- Wizje?

- Nie – odpowiedział, stukając knykciami w balustradę. – To znaczy, tak. Ale nie w tym momencie. Jest przecież impreza, tak? Chcę się odprężyć.

- Kiedyś tego nie robiłeś.

- Kiedyś wielu rzeczy nie robiłem. – Rzucił mu ciężkie do zinterpretowania spojrzenie. Milczeli. Taras, jakimś cudem, był pusty, choć dookoła równomiernie rozsiewały się grupki mniej lub bardziej plotkujących gości.

                Cudem, albo zastrzykiem magii sugestywnej.

                Raziel milczał.

- Przestań. – Michael westchnął i wygrzebał zza pazuchy papierośnicę. Mag bez pytania poczęstował się i odpalił oba na raz donośnym pstryknięciem. Obaj zaciągnęli się z ulgą. – Ty masz jakiś problem, Raz. Naprawdę. Chcę ci z tym pomóc, ale ostatnio cię w ogóle nie poznaję. Nie chcę tego.

- Obawiam się, że… - Raziel zawahał się. – Że niedługo przestaniesz rozpoznawać też inne rzeczy.

- Słucham?

                Potrząsnął głową.

- Nie wiem. Mgliste przesłanki, niejasne wizje, wszystko pogmatwane jak jasna cholera. Ale omeny są jednoznaczne. Przynajmniej ostatnio takie były, Mike. Zmiany. Coś się musi skończyć. A mnie kurwica trafi, nim dowiem się, co to takiego. Dlatego piję. Rozumiem, że nie możesz tego zrozumieć.

                Nie mógł.

                Też milczał. Pytania wisiały tak jakoś pomiędzy, na przestrzeni marnych kilkunastu centymetrów, które ich dzieliły. Stali blisko. W końcu było zimno. Jak łatwo jest wszystko wytłumaczyć, wszystko usprawiedliwić i udawać, że to jak najbardziej naturalne.

                Ciepło Michaela podnosiło magowi żółć do gardła.

                Myślał o tym, że ktoś mógłby go mieć, takiego ciepłego, nieprzyzwoicie przystojnego w swoim przyzwoitym mundurze, z beznadziejnym brakiem talentu do magii, ale za to z imponującą kolekcją mieczy. Z ramionami wyrobionymi wielogodzinnym machaniem bronią, z szałowym uśmiechem, drobną zmarszczką między brwiami, gdy usilnie się nad czymś zastanawiał. Z iskierkami podziwu w bardzo ciemnych oczach, gdy Raziel popisywał się swoimi czarami.

                Myślał. I dławił się zawiścią.

- Kiedy?

                Drgnął. Nie zrozumiał pytania.

- Kiedy to ma nastąpić? – Michael zgasił peta na balustradce, a potem cisnął gdzieś w mrok. Przy odrobinie szczęścia spadnie jakiejś grubej rybie na głowę.

- Nie mam pojęcia – przyznał, rozkładając ręce. – Nie mam zielonego pojęcia, Mike. Niedługo. Tyle że dla nieskończonej Mocy pojęcie „niedługo” jest bardzo szerokie. I nie zawsze idzie trafić.

- Nie rozumiem.

- Wiem. Jesteś beznadziejny nawet z magii bitewnej i komunikacyjnej, że już o wróżebnej nie wspomnę. To wymaga subtelności i finezji!

- Sugerujesz, że nie jestem subtelny?

                Krzywizna warg.

                Miał strasznie ciemne oczy. I strasznie ciepły uśmiech.

                Był. Bardziej niż się w ogóle dało. Michael wzruszył ramionami, poprawiając czarny, ciasno zawiązany krawat.

- Może i nie jestem – przyznał. – Rozmawiasz w końcu z wojskowym.

- Z generałem – podkreślił mag.

- To dalej żołnierz. Tylko na mundurze paradnym bardziej się wszystko błyszczy. – Wskazał swoje ubrania. – I trochę inny zakres obowiązków.

- Jaki? – spytał Raziel z dziwnie głupim uczuciem, że właściwie pierwszy raz pyta o to, co Michael tak naprawdę musi robić.

                Bo… generałem jest się cały czas. A wiedza anioła z zakresu kompetencji generała wyglądała tak, że wiedział, iż ten powinien dowodzić walką w razie wojny. I tyle. Ale wojny nie było.

- Tajemnica wojskowa – uśmiechnął się Michael.

- Mogę to z ciebie wysondować. – Burknięcie.

- Nie możesz. Blokady. Sam je założyłeś.

- Mogę je zdjąć! – Raziel zamachał gwałtownie dłońmi i stracił oparcie na balustradzie. Niebezpiecznie wychylił się do tyłu. Michael złapał go w ostatniej chwili w talii, ciągnąc w swoją stronę. Był silny. Dużo silniejszy od…

                Przełknięcie śliny.

                Michael pachnął tytoniem i najwspanialszą wonią świata – sobą.

- I co znajdziesz? – mruknął, stawiając przyjaciela do pionu. – Moje obowiązki są oczywiste. Nie musisz mi grzebać w głowie, żeby je znać.

- Nie są.

                Anioł wyciągnął dłoń i po prostu… poczochrał mu włosy. Raziel zdębiał. Czuł śliski dotyk satynowej rękawiczki i jego ciepło. Nikt nigdy w ten sposób go nie dotykał. Nie tak bratersko. Sam nie wiedział, czy bardziej jest ujęty gestem, czy też upokorzony.

                Było ciepło. Tyle wiedział.

- Zajmij się tym twoim hipotetycznym, z tyłka Mocy wyjętym „niedługo”. A kiedy owo „niedługo” już nastąpi, ja… Będę was bronić. Tę część świata. Tę drugą. I ciebie. Może nie będzie to specjalnie subtelne, ale z pewnością bardzo finezyjne.